CHAPTER 1: กำเนิด
…ที่ไหน?
เมื่อผมเปิดตาของผมออกมาความมืดก็ได้เข้ามาทักทายผมก่อนที่จะความเจ็บปวกที่ท้องของผมตามมา.
มันคือความหิว ผมรู้สึกถึงมัน ความหิวอย่างมากที่เหมือนความต้องการทางเพศ
“กี๊ๆ.”
ผมหิว ผมพยายามที่จะพูด แต่ที่ออกมามีเพียงแค่เสียงที่แหบพร่า.
ผมปิดตาเพื่อพยายามที่จะหนีจากความหิวโหย แต่มันก็ไม่หายไป
ผมหลับตาแน่น ผมไม่อยากลืมตา มันใช้ความพยายามอย่างมาก
“การ์กูรูรู!”
แต่แล้วผมก็ได้ยิน… บางอย่าง. เสียงที่หนวกหู… จากสักที่ใกล้ๆ.
“กี๊?”
เสียงที่ดังนั้นค่อยๆเข้ามาใกล้ๆก่อนที่จะหยุดลงที่ผม.จากนั้นก็รู้สึกว่ามีบางอย่างมาตีผม.บางอย่างที่นุ่มนิ่มและอ่อนย้วย… เนื้อ.มันคือเนื้อ!
เพื่อลืมความหิวโหย ผมไม่ได้ถามว่าเนื้อมาจากไหน ผมใส่เนื้อเข้าปากอย่างตะกะตะกรามและฟังเขี้ยวลงไปในเนื้อ
อร่อย!
55555! มันอร่อย!
ผมไม่รู้ว่าเนื้อนี่เป็นสัตว์ชนิดไหน แต่มันอร่อยมาก! มากว่าที่ผมเคยได้ลิ้มรสเสียอีก!
“กี๊ๆ–––กิกิกิi!”
หลังจากที่ผมรู้ตัว ผมก็กินมันหมดแล้ว
–––เอาอีก! ผมต้องการมากกว่านี้!
มันไม่พอ!ผมต้องการอีก! อีก! อีก! อีก!
ความกระหายของผมมันไม่พอใจแค่นี้และทำให้เกิดความดุดันขึ้นจากความต้องการภายใน
ทันใดนั้นก็มีบางอย่างมาคว้าตัวผมไว้ มันคว้าคอด้านหลังจองผมและยกขึ้น.
“กี๊?”
ถ้าผมสามารถเงยหน้ามองขึ้นได้ผมก็จะรู้ว่ามันเป็นมือของสิ่งมีชีวิตที่ใหญ่ตัวจับผมไว้.
ไม่นานหลังจากนั้นผมก็รู้สึกถึงลมที่เข้ามาปะทะตัวผมและแสงที่ร้อนเหมือนกับโดนไฟตาของผมเป็นประกาย.
ผมต้องหลับตาเนื่องจากมันสว่างเกินไป
ถ้าผมปล่อยให้มันเคยชินมากกว่านี้ผมจะรู้ได้หลังจากที่มองไปรอบๆ
จากนั้น–
“กี๊ๆ?”
เมื่อผมได้ลืมตาออกมาแล้วสิ่งที่ผมเห็นอย่างแรกเลยคือป่าที่หนาทึบและตามมาด้วยการมองเห็นที่สั่นไหว
ผมสงสัยว่ามันนานแค่ไหนแล้วตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ผมทำอะไรแบบนี้ 20ปี? ไม่ แม้แต่ตอนที่ผมยังเด็กผมก็ไม่เคยทำอะไรมาก...ไปกว่าปกติ ผมหมายถึงมนุษย์ตั้งแต่แรก...ขณะที่ผมสงสัยว่าใครมาทำอะไรอย่างนี้ผมก็หัวไปมองด้วยความเกรี้ยวกราด แต่สิ่งที่เห็นทำให้ผมสั่งไปถึงแก่น อะไรที่ทำให้ผมหงุดหงิดอย่างกับการไปคลับ ผมก็ไม่อยากจะไปนักแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องตลก สิ่งที่มีชีวิตที่สีเขียวกว้าง
“กี๊?”
ไม่… ไม่ว่าจะมองเรื่องนี้อย่างไร นี่…
นี่ไม่ใช่มนุษย์
พูดอีกอย่างก็...นั่นแหละ
อาจเป็นเพราะขาดคำศัพท์ แต่ผมไม่สามารถคิดถึงคำที่เหมาะสมได้มากกว่า....
ก็อปลิน ใช่ ก็อปลิน
ในหน้าที่สยดสยอง รูปร่างกว้างและผิวสีเขียว
ใช่ ก็อปลิน มันต้องเป็นก็อปลิน
ขณะที่ผมกำลังพูดพึมพำอยู่นั้นก็อปลินก็หันหน้ามามองผม โดยที่ผมสามารถบอกได้ว่ามันมองด้วยความเป็นปฏิปักษ์
ผมกำลังจะตาย ผมคิดอย่างนั้น อึก
มอนเตอร์สีเขียวขนาดใหญ่ที่น่ากลัวเพียงแค่จ้องมอง
อย่างไรก็ตามเพื่อความโล่งใจของผม มองทำเพียงแค่มองก่อนที่จะเดินไปอีกครั้ง
มันเดินต่อไปจสสุดท้ายเราก็ออกจากป่าที่หนาทึบ หลังจากนั้นมันก็โยนผมไปที่ริมฝั่งทะเลสาบที่สวยงามและหาได้ยากมากในปัจจุบัน
“อาหาร จับ ไม่ดีก็ตาย.”
หลังจากที่ก็อบลินบอกผมอย่างนั้นแล้วมันก็หันหลังเดินกลับไป เมื่อผมเห็น่ามอนเตอร์สีเขียวหันกลับไปแล้วผมก็เห็นกระบองมือเดียวอยู่ด้านหลัง
อาหาร?
มันพูดถึงเนื้อที่ผ่ามางั้นหรอ? แต่เนื้อมันมาจากที่ไหน?
ในกรณีนี้ผมไม่มีอารมณ์ใดๆมากนักที่จะปะมือกับมอนเตอร์ ดังนั้นในระหว่างนี้ผมก็พักผ่อนตัวเองด้วยน้ำบางส่วนจากทะเลสาบ
ไม่ว่าอย่างไร มันจะปลอดภัยไหมถ้าจะดื่ม...ใช่มั๊ย?
ขณะที่ผมดับความกระหายนั้นผมก็สังเกตเห็นว่าผมไม่อาจอดทนต่อความหิวได้
ตอนนี้ผมควรจะทำอย่างไร? ผมควรพยายามที่จะทำงาน? แต่ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของผมคือการที่ผมไม่มีความคิดอะไรเกิดขึ้นมาเลย ขณะที่ผมคิดอย่างนั้นผมก็มองน้ำอย่างใจเย็น
จากนั้นผมก็เห็นมัน
“กี๊?”
อ่า?
ทำไมเป็นงี้?
มอนเตอร์สีเขียวหน้าเกลียดที่อยู่บนผิวน้ำ
“กี๊ๆ?”
อ๋า?
ผมเห็นมัน มันน่าเกลียดและผิวสีเขียวเหมือนกัน
“กี๊ๆ?”
อ๋าาาา?
มองไปที่เงาสะท้อนผมหันมือของผม.มันเหมือนกับกระจกที่สะท้อนและมันก็หันมือตามผม. “เป็นไปไม่ได้,”ผมคิด.ไม่อยากทีี่จะยอมรับแต่ผมก็สัมผัสใบหน้าหลายครั้ง การตอบสนองที่ผิวน้ำเหมือนกัน ผมกระแทกมือลงไปในน้ำหลายครั้งจนเกิดระลอกคลื่นและหายไปในที่สุด.
“กี๊ๆ? กู?”
ผม? มอนเตอร์?
ยังคงปฏิเสธที่จะไม่เชื่อผมมองไปที่มือของผม
สีเขี่ยวที่น่าเกลียด ใครจะบอกได้ว่านี่คือมนุษย์จริงๆ? ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วสุนัขหรือหมูก็ควรจะคิดว่ามันเป็นมนุษย์ได้
ผมสัมผัสไปที่ใบหน้าของผมด้วยมือและมองไปที่ผิวน้ำ
“กี๊ๆ.”
–––มอนเตอร์.
ไม่.ผมหยิกหน้า ผมดึง,บิดไปมาเพื่อพิสูจน์ว่านี่...ไม่ใช่ผม แต่อนิจจามันไม่เปลี่ยน
“กุกูกูกู.”
–––คูๆๆๆ
“ก๊าซ–กักกูๆๆ!”
–––อะฮาฮาฮ่า.
ผมหัวเราะได้เท่านี้
เรื่องตลกนี้คือ? มีใครสามารถอธิบายได้บ้าง?
ทำไม?
ผมควรจะมีชีวิตอยู่ได้โดยไม่มีปัญหาใดๆ
ผมควรจะได้ทำงานเร็วๆนี้
ใช่… ทำไม?
มอนเตอร์? ทำไม? นี่คือความฝัน?
ในขณะที่ผมยังคงหัวเราะแห้งๆ สิ่งที่ปะทุขึ้นมาคือความโกรธ
ทำไม?
ความโกรธที่ไม่มีใครที่จะสามารถตอบได้
ผมหันไปมองสายน้ำและล้มตัวลงกับพื้น
ความรู้สึกของพื้นดิน ความรู้สึกของหญ้าและแม้กระทั้งผลไม้ที่กัดและเคี้ยวไป ทุกอย่างกำลังบอกผมและความจริงมันทำให้ผมรู้สึกแย่.
“กิการัวล์!!”
ผมอยากกรีดร้อง แต่สิ่งที่ออกมาจากคอคืออะไร เสียงที่ขมขื่นที่แม้แต่จะไม่อาจเป็นคำได้
บางอย่างที่เป็นแบบนี้มันอาจจะเป็นเสียงโหยหวนของสัตว์ร้ายหรือแค่ทารกแรกเกิด
แต่ด้วยเหตุผลของเสียงกรีดร้องนี้ มันเป็นสัญชาตญาณหรือไม่
ผมหิว
ทำไม? ผมเพิ่งกินไม่ใช่เรอะ? แล้วไง...ผมอยาก?
ผมก้มหน้าลงไปที่น้ำและดื่มมันมากที่สุดเท่าที่จะมากได้
ผมกลืนไปในอึดใจเดียวขณะที่มันเต็มท้องผม และผมก็หลุดออกจากทะเลสาบและล้มลงที่พื้น
แสงจ้าของดวงอาทิตย์ที่ทำให้ระคายเคือง
แม่ง ผมรู้สึกเป็นไอ้โง่.
ผมกำลังจะหลับ
ผมหลบได้ต้นไม้เพื่อบังแดด มันไม่มาก แต่อย่างน้อยก็ลดแสงแดดที่ก่อกวนได้หน่อยนึง
จากนั้นผมก็หลับตาลงและด้วยความหิวหลังจากกินน้ำผมก็ค่อยๆหลับไป
△▼△
ตอนที่ผมลืมตามันก็มืดแล้ว
“กี๊”
แม่ง
ผมสถบเมื่อผมลืมตา
แน่นอนว่าเสียงที่ออกมาเป็นเสียงครวญครางที่เข้าใจยาก
ผมพยายามยกมือขึ้น แน่นอนว่ามันเป็นมือสีเขียวหน้าเกลียกนั่น ผมแน่ใจว่าไม่มีใครเรียกมันว่าสวยเหมือนมันถูกกระแทก
“กี๊–––?”
–––เฮ้?
ออกจากร่มไม้ผมมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืนและมันก็เหมือนกับฟ้าผ่าลงมาที่ผม.
ขึ้นไปบนท้องฟ้ามันเป็นจันทร์เต็มดวง
มันช่างสว่างและใหญ่กว่าที่ผมจำได้อีกและมันเหมือนกัยว่ามันอยู่ข้างๆ
ผมเคยได้อ่านเรื่องนี้ครั้งนึง – จากไลท์โนเวลที่ผมเคยอ่านครั้งนั้น… ผม
ต่างโลก
ในเรื่องที่ผู้คนถูกนำออกจากโลกของเขามาอยู่ในโลกอื่นพร้อมกับได้รับพลังพิเศษ คนเหล่านั้นกลายเป็นฮีโร่และปราบราชาปีศาจ ใช่มันจบด้วยความสุขแบบเดิมๆ
ผมจำเรื่องนี้ไม่ได้ แต่…
มันอาจจะเป็นงั้น?
แต่ถึงอย่างนั้น....ทำไมถึงเอามนุษย์ออกไป!? นี่เป็นความภาคภูมใจของพระเจ้า?
ไร้สาระ
ไร้สาระอย่างมาก ไม่สำคัญหรอก ไม่มีเลย สุดท้ายผมก็ยังคงเป็นแค่มอนเตอร์ที่น่าเกลียด
ผมหิว
ในความคิดของผม ผมตะโกนออกมาตามสันชาตญาณความหิวที่ไม่รู้จักพอมันเหมือนกับถูกโบยจากภายใน.
โดยไม่รู้ว่ามีความหิวมากมายเท่าไรในใจ มาจนผมเริ่มว่ายน้ำไปรอบๆและมองหาอาหาร
…ผมควรจะดื่นน้ำก่อน
หลังจากที่ผมดื่มน้ำแล้วผมก็ลุกขึ้นยืน
นี่ควรจะเพียงพอสำหรับตอนนี้
ผมไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือผมสามารถหลับไปได้หรือไม่ แต่ผมจะคิดถึงเรื่องนี้ในภายหลัง
สิ่งสำคัญตอนนี้คือเนื้อ ผมต้องการเนื้อ!
ผมต้องการกิน.
ผมต้องการกิน.
ผมต้องการกิน.
ผมต้องการกิน.
ผมต้องการกิน.
ผมต้องการกิน.
ผมต้องการกิน.
ผมต้องการกิน.
ผมต้องการกิน!
ผมต้องการกิน.
ผมต้องการกิน.
ผมต้องการกิน.
ผมต้องการกิน.
ผมต้องการกิน.
ผมต้องการกิน.
ผมต้องการกิน.
ผมต้องการกิน!
ตอนนี้ ผมคิดแต่เรื่องนี้ ผมสามารถมองเห็นได้ดีในความมืด
ผมเดาว่านี่เป็นหนึ่งในข้อดีของการเป็นมอนเตอร์
ตาของผมเริ่มกวาดไปรอบๆเพื่อหาเหยื่อ.
ขณะที่เงาเคลื่อนที่เรื่อยๆผมก็เห็นมัน ผมรับวิ่งไปหามัน
“กูร่าาาาห์!”
เคลื่อนที่ไปยังพุ่มไม้ มันคือกระต่าย
มันพยายามหนีผมทันทีที่เห็นผม แต่ที่แปลกใจคือผมสามารถกระโดดได้อย่างทรงพลังและต้อนกระต่ายให้จนมุมได้ จากนั้นโดยไม่ลังเล ผมได้รัดคอมันจนตาย
ผมเปิดปากที่กว้างของผมและกัดไปที่หัวของซากที่ไม่ชีวิตโดยกรามของผมและเขี้ยวที่จมลงไปในเนื้อต้นคอของมัน ขณะที่เลือดไหลเป็นทางหลังจากที่ผมกัดลงไปจมเขี้ยวและดื่มด่ำไปกับทุกส่วนของมัน อ่าา อร่อย
ผมคว้านกระโหลกและกระดูกของมันออกมาและเคี้ยวกรุบๆเสียงที่ดังออกมาทำให้ความสุขของผมพลุ่งพล่าน
เหมือนกับว่ามันช่วยผมบรรเทาความหิวอย่างมาก
จากนั้นก็จำอะไรได้บางอย่าง
ไม่มีเรื่องราวอะไรที่ชายคนนึงกลายเป็นเสือ?
