Evolution Theory of the Hunter (ETH)
Volume 1 Chapter 2
Volume 1 Chapter 2
เกิดการอุบัติขึ้นครั้งใหญ่ขึ้นเมื่อ50ปีก่อน เหล่ามอนเตอร์มีอยู่ทั่วทุกหัวระแหง ไม่ว่าจะเป็น พื้นดิน,น้ำ,อากาศหรือแม้แต่มหาสมุทร พวกมันได้เข้าจู่โจมแบบไม่ให้มนุษย์ตั้งตัวพวกเราเหล่ามนุษย์ก็เกิดที่จะสิ้นเผ่าพันธ์ อาวุธที่วิวัฒนาการมากว่า1000ปีกลายเป็นไร้ประโยชน์ ผิวหนังของพวกมันแข็งแกร่งและทนทานมากมันต้องใช้กระสุนหลายสิบนัดกว่าจะเจาะเข้าผิวหนังของมันได้ พวกเรามีคนรอดกว่า200คนในประเทศแห่งนี้.
พวกเรายิงปืนรถถังหรือแม้แต่ยิงขีปนาวุธอย่างมากมาย แต่มอนเตอร์เหล่านี้ได้เรียนรู้วิธีป้องกันตัวเอง พวกมันจะขุดดินและออกมาเฉพาะตอนกลางคืนเพื่อโจมตี.
พวกเราก็แทบจะไม่สามารถอยู่ในเมืองได้หลังจากเกิดอุบัติภัยครั้งใหญ่ได้ แม้ว่าจะระดมกำลังของเหล่าทหารและคนทั่วๆไปก็ไม่สามารถที่จะดูแลเมืองอันเป็นที่รักของเราได้ มันมีหลุดดำขนาดใหญ่ที่เกิดขึ้นกลางอากาศและมีมอนเตอร์ไหลทะลักออกมาอย่างมากมาย แม้ว่าเราจะยิงอาวุธของเราเข้าไปในหลุมดังกล่าวก็ยังไม่สามารถที่จะหยุดยั้งภัยพิบัตินี้ได้.
เกาหลีเหนือเปิดใช้ระเบิดนิวเคลียร์ ถูกต้อง? เหตุการณ์เหล่านี้ที่เกิดขึ้นไม่สามารถที่จะช่วยใครได้มันแทบจะทำให้พวกเขาล่มสลายแทบจะในทันที และยังทำให้ประเทศของเขากลับเข้าไปอยู่ในการปกครองของจีนอีกครั้งเหมือนกับที่เขาเคยเป็น.
ต่อมาก็เป็นอีกเหตุการ์ณนึงเกิดขึ้นอีกครั้ง มีลูกเสือคนนึงพลัดหลงเข้าไปในหลุดดำนั้นและออกมาได้อย่างปลอดภัย...เขายังบอกอีกว่าเขาได้เห็นมอนเตอร์หลากหลายสายพันธุ์ผ่านเขาไปมากมาย มันเป็นอะไรที่มหัศจรรย์มาก.
การให้คำจำกัดความของเหล่ามอนเตอร์นั่นและพวกที่อยู่ในหลุมนั่นจะถูกรับผิดชอบจากกองทัพ ผลการวิเคราะห์ทำให้เราได้รู้ว่ามอนเตอร์ที่อยู่ในหลุมนั่นแข็งแกร่งกว่ามอนเตอร์ที่วิ่งเพ่นพ่านไปทั่วบริเวณนี้ และยังยากต่อการเข้าไปโจมตีเราเรียกหลุมเหล่านั้นว่า ดันเจี้ยน.
มนุษยชาติก็ไม่มีทางเลือกในการสร้างแนวป้องกันรอบ ๆ หลุมและหันไปเพียงแค่พยายามที่จะต่อสู้กับมอนสเตอร์ที่ปรับตัวลดลงจากทะลักออกมาจากหลุม และตอนนี้...ก็มีบางอย่างเกิดขึ้น.
ลีจีวุง.
ชายผู้ที่ถือดาบเพียงเล่มเดียวเดินหายเข้าไปในดันเจี้ยนและจัดการเหล่ามอนเตอร์ตลอดทาง หนังของพวกมันที่ทนทานและแข็งแกร่งกลับถูกเขาฉีกกระชากด้วยดาบเล่มนั้น เรื่องราวเหล่านี้ไม่เพียงทำให้เขาเป็นแค่จุดเด่นแต่กลับเป็นจุดสนใจจากคนทั่วโลกด้วย.
ความลับของความสำเร็จมันไม่ใช่อะไรอื่นนอกจาก หนังสือสกิล ที่มอนเตอร์ได้ดรอปออกมา พวกมันเหล่านั้นตายค่อนข้างอยาก แต่เมื่อพวกมันตายและดรอปหนังสือสกิลออกมาก็ถือว่าสุดยอดจะโชคดี และจีวุงได้หนึ่งในหนังสือเหล่านั้นไปเล่มนึง นั่นก็คือหนังสือที่ชื่อว่า"เปรโด" เขาได้เรียนสกิลเหล่านั้นและเป็นครั้งแรกที่มนุษย์ได้รู้จักคำว่าแก้แค้นและล้างเผ่าพันธ์ุแบบที่ไม่เคยมีมาก่อนทำให้ขนาดนามของดันเจี้ยนใหม่ว่า ดันเจี้ยนแห่งโชคลาภ.
ด้วยโชคลาภนั้นหลังจากที่เขาได้เครียร์ดันเจี้ยน หลังจากนั้นเขาก็เริ่มที่จะมีชื่อเสียงค่อนข้างมาก คนในเกาหลีทุกคนไม่มีใครไม่รู้จักเขา เขากลายเป็นนักล่าที่ดังที่สุดและยิ่งใหญ่ที่สุด โฆษณามากมายต้องการให้เขาเป็นพรีเซนเตอร์ให้เขาทำแม้กระทั่งร้องเพลงและออกอัลบั้ม ภาพยนตร์มากมากมายที่เขาแสดงจะได้รับการการันต์ตีว่าจะขึ้นที่1ของ Box Office หลากหลายเรื่อง ซึ่งนั่นไม่มีใครที่จะมาแย่งชิงที่1ไปจากเขาได้ เขาสมัครนายกฯทั้งๆที่เขาเกลียดการเมืองเข้าไส้ ถ้าเขาไม่ได้เป็นนายกฯก็ไม่มีใครที่จะเหมาะสมไปกับเขาอีกแล้วก่อนที่เขาจะทิ้งการเมืองไว้ข้างหลัง ในที่สุดบั้นปลายของเขาก็ได้แต่งงานกับหวัหน้าวงเกิร์ลกรุ๊ปเกาหลีที่เป็นที่นิยมมากที่สุดในประเทศและมีชีวิตอย่างสงบสุขหลังจากนั้น.
จริงๆแล้วหากคิดเกี่ยวกับมันให้ดี คุณสามารถบอกได้เลยว่ามันเป็นโชคของเขาเพียวๆ และที่จริงยิ่งกว่าถ้าสกิลที่ดรอปมาไม่ใช่สกิลเปรโดละ มันเรียกว่าโชคได้ยัง หรือว่าเขาเพียงแค่มาได้ถูกจังหวะแค่นั้น!? ทำไมถึงคิดว่าไม่ใช่โชค?.
“อืมม…?”
ผมลืมตาขึ้นมาและกำลังมองเห็นรถบัสจากชินจอนไปยอนชินในขณะที่มีคนวิ่งลงจากรถบัสผ่านไปทำผมตื่นขึ้น รถบัสคันที่ผมจะขึ้นยังต้องรออีกกว่า20นาทีกว่าจะมา.
ผมมองไปรอบๆเห็นสาวน้อยใส่ชุดนักเรียนกำลังฟังเพลงของเธอจากหูฟังอยู่ และมองเลยไปเห็นชายวัยกลางคนที่เป็นมนุษย์เงินเดือนยืนอยู่.
รถบัสหลายคันวิ่งผ่านผมไปแต่คันที่ผมรอก็ยังไม่มาสักทีจนกระทั่งรถบัสเลข1500ที่ผมรอคอยก็ได้มาถึงแล้ว.
มันวิ่งค่อนข้างแปลก รถบัสคันนั้นวิ่งส่ายไปมาเหมือนกับงู และมันก็มีท่าทีว่าจะไม่จอดรับ.
“เวรเอ้ย.”
มีเลือดเปรอะเปื้อนไปทั่วทุกที่ของรถบัส เนื่องจากโดนมอนเตอร์เข้าโจมตีและดูเหมือนกับว่าคนขับที่ตายไปทั้งๆเหยียบคันเร่งค้างไว้.
เอี๊ยดดดด!
รถบัสชนเข้ากับร้านค้าข้างๆ ตัวรถพลิกคว่ำและมอนเตอร์ที่อยู่ข้างในนั้นได้โผล่ออกมาจากประตู.
ผมกรีดร้องเพราะว่าผมกำลังจะโดยฆ่าและเครื่องในของผมอาจจะออกมาพร้อมกับเลือดก็ได้.
“วิ่งดิ!”
ชายวัยกลางคนวิ่งออกไปพร้อมกับใบหน้าที่หวาดกลัว แต่หญิงสาวที่สวมหูฟังกำลังยืนอ่านหนังสือนั่นมันน่าด่าชะมัด มันเหมือนกับว่าผมเคยดูหนังแนวๆนี้มาก่อน แนวที่มีมอนเตอร์ไล่ฆ่าผู้คนในขณะที่มีหญิงสาวที่กำลังฟังเพลงไม่สนโลกอยู่คนนั้นรอดได้แบบชิวๆ.
แม่ง แม้ง แมง่
ผมควา้มือเธอและวิ่งออกไป.
“อะไร! คุณกำลังกำอะไร?!”
“มันไม่มีเวลาอธิบายแล้ว! หากอยากจะรู้เรื่องอะไรหันกลับไปซะ!”
“หืม อ๊าาา?”
หญิงสาวทรุดตัวลงกับพื้นมันดูเหมือนกับว่าเธอไม่สามารถวิ่งได้อีกต่อไปแล้ว สิ่งที่ผมพอจะทำอะไรกับเธอได้ นอกจากจะต้องอุ้มเธอเท่านั้น ผมจำได้ว่าผมเลยฝึกลุกนั่งบ่อยๆใช่มั๊ย? การฝึกที่แทบจะไม่มีประโยชน์อะไรนั่น? แต่ผมฝึกลุกนั่งวันละสามเซ๊ตเป็นประจำทุกวัน และหญิงสาวที่หนักไม่ถึง100ปอนนี่ก็ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรง.
ปัญหาคือผมจะวิ่งได้เร็วกว่ามอนเตอร์ได้หรือไม่.
จ้ำๆๆๆ.
ผมหันกลับไปมองมอนเตอร์ มันนน่าจะสูงสัก3เมตรและมีผิวหนังที่หนามากอย่างกับพวกเพราะกาย ร่างกายของมันส่วนใหญ่เหมือนกับคนทั่วๆไป สองมือที่เหมือนกับกรงเล็กแหลมคมที่ยาวกว่า30ซน. ฟันเรียวแหลมที่มองเห็นชัดเจน กรามที่แข็งแรง มันดูเหมือนกับว่าถูกออกแบบมาให้จัดการกับมนุษย์โดยเฉพาะ.
ในขณะที่ผมมองดูพวกมันเหล่านั้นผมมองดูและหาข้อได้เปรียบของผมที่พอจะสามารถสู้มันได้แต่เมื่อเห็นขนาดของกรงเล็บและฟันอันแหลมคมนั่นแล้วก็ทำได้แค่ปล่อยผ่านไป.
นั้นเป็นคำตอบที่ชัดเจนมาก.
วิ่งเพื่อชีวิตของเรา.
“ฮ่าาา!”
ตูมม!
สถานนีรอรถบัสยับยู่ยี่เหมือนกับเศษกระดาษ.
นี่คือมอนเตอร์เลเวล4เป็นอย่างน้อย.
ผมไม่สามารถที่จะล้มมันได้มั้ง?
ซวบบ!
ตูมม!
เวรหล่ะ มันกระโดดมาขวางด้านหน้าของผม คอนกรีดที่อยู่ที่พื้นแตกกระจายพร้อมๆกับแก้มของผมที่โดนกรีดเป็ยทางยาว.
“อ้ากก!”
มันเริ่มที่จะขยับมือ.
ผมกระโดดถอยหลังเพื่อออกห่างจากจุดที่โดนโจมตี.
ตูมมมม!
“อั๊ก..”
หลังของผมรู้สึกถึงความเจ็บปวกเนื่องจากถูกโจมตีแค่ผมก็ไม่มีเวลามาสนใจสิ่งเหล่านี้อีกแล้วผมได้แต่วิ่งโดยไม่หันกลับมามองเท่านั้น.
หญิงสาวที่กำลังงุนงงและไม่สามารถตอบสนองอะไรได้กำลังเคลื่อนที่ออกจากที่เกิดเหตุผมได้แอบไปเห็นถุงน่องสีดำที่เธอใส่ขาดกระจายอยู่ที่พื้น.
ผมรีบลุกและคว้าแขนเธออีกครั้ง.
วูบ!
ตูมมม!
มอนเตอร์ได้เหวี่ยงกรงเล็บเป็นแนวนอนใส่จุดที่พวกเราอยู่จนถึงเมื่อกี้.
อย่างน้อยก็พอมีหวัง.
‘มันช้าว่าที่เราคิด.’
เมื่อคิดถึงการกระโดดและการเคลื่อนไหวของมันก่อนหน้านี้ค่อนข้างช้าไปเล็กน้อย ไม่เช่นนั้นผมคงได้นอนแผ่หลารอกรงเล็บของมันกรีดผ่านเนื้อของผมไปแล้ว.
ผมมองไปรอบๆเล็กน้อย ผมหวังว่าจะออกไปจากนรกห่าเหวนี่ได้ เวรเอ้ย.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น