Volume 1 Chapter 1

อะไรคือสิ่งที่สำคัญมากกว่าความพยายาม? ไอเทม อุ๊! คุณเคยเล่นเกมส์มาก่อนไหม? ถ้าผมซื้อแพ๊คเกจดีลัซ์ได้มันคงจะเป็นอะไรที่บ้าบอมากเพราะว่ามันจะสิ่งที่ปกป้องกันคุณไปตลอดเหมือนกับเกราะตอนต่อสู้คุณคิดว่ามันมีประโยชน์มั่งไหม? ใช่. ในโลกเฮงซวยใบนี้คุณสามารถที่จะซื้อความสามารถต่างๆเหมือนกับซื้อข้าวตามร้านสะดวกซื้อหน่ะแหละ ทุกอย่างย่อมมีราคา แม้ว่าผมจะฝึกฝนมาเป็นล้านปีก็ยังจะสามารถแพ้ให้กับคนเก่งๆเวล1เหล่านั้น คุณอาจจะรู้สึกแย่และอึดอัดกับไอ้พวกสารเลวที่เลเวลไม่ถึง10เหล่านั้นไม่ว่ามันจะมาจากไหนก็ได้.

ดังนั้นนี่้คือสิ่งที่ผมจะถามคุณ? คุณจริงจังกับมันไหมไอ้น้อง? ผมต่อสู้อย่างบ้าคลั่งทั้งๆที่มีเลเวล0ดังนั้นผมจึงเก่งที่สุดในหมู่พวกเลเวล0และเป็นไอดอล.

แมร่ง ฉันรู้สึกได้ถึงน้ำตาที่กำลังไหลออกมาเลย มันเหมือนกับการยืมจมูกคนอื่นหายใจ ใครต้องการแบบนั้นบ้าง.

และนี่คือสิ่งเริ่มต้น

--------------------------------------

Evolution Theory of the Hunter (ETH)
Volume 1 Chapter 1

โลกเป็นสถานที่ไม่เท่าเทียมกันอย่างมากที่สุด.

ในตอนแรกทุกสิ่งมีความเข้าใจและช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ผมรู้ว่าคุณคิดว่ามันจะต้องเดินไปในทางเผด็จการเป็นทางที่ถูกต้องที่สุด ใช่มั๊ย? ทุกคนเข้ามาอยู่ร่วมกันและช่วยกันล่าและแบ่งกันเองในกลุ่มของพวกเขา บางทีอาจจะมีการปล้นกันบ้างประปราย ทุกคนไม่สามารถช่วยป้งกันเหล่าผู้เดือนร้อนเหล่านั้นได้ทุกคน มันอาจจะเป็นคนๆนึงในครอบครัวนึงหรือทั้งครอบครัวหรือหมู่บ้านๆนึง เมื่อพวกเขาโดนพวกเขาเหล่านั้นก็ไม่เหลืออะไรให้หน้าจดจำอีกนอกจากกองเนื้อและเลือด.

แต่คนเหล่านั้นฉลาด พวกเขาเริ่มต้นด้วยการปลูกพืชและเลี้ยงสัตว์ พร้อมทั้งกับการหาวิธีเก็บรักษาสิ่งเหล่านั้นนั้นคือทั้งหมดใช่มั๊ย? แต่ตอนนี้เราเริ่มที่จะมีปัญหาเกิดขึ้น มีบางคนต้องการเป็นเจ้าของบางอย่างโผล่ออกมา คุณยอมรับมันไหม? ตอนนี้มีคนที่แข็งแกร่งเริ่มที่อยากจะเป็นเจ้าของสิ่งเหล่านี้เช่น ช้าง ม้า วัว ควายฯลฯ....ใช่...ถูกมั๊ย.

วันนึงพวกที่มีอำนาจเหล่านั้นก็คิดออกมาอีกว่า 'เฮ้! ทำไมฉันจะต้องมีชีวิตอยู่แบบไม่ต้องทำงานโดยที่พวกอ่อนแอเหล่านั้นเพียงแค่อยู่เฉยๆ? และนั่นก็คือสิ่งที่พวกเขารู้สึกถึงความแตกต่าง มันทำให้พวกเขาเหล่านั้นกลายเป็นคนยอดเยี่ยมหรือชั้นสูงขึ้น มันส่งผ่านมาจากสายเลือดเท่านั้น.

หลังจากที่ประสบการณ์เหล่านั้นเริ่มตกต่ำเป็นอย่างมากและมีอารยธรรมใหม่เข้ามาจึงได้ข้อสรุปอีกครั้งคือ มนุษย์ทุกคนเกิดมาเท่าเทียมกัน.

การซื่อสัตว์ต่อพระเจ้ามันมีคนเชื่อเรื่องนี้จริงๆอะ.

จากนั้นก็เกิดสังคมนิยมที่เอาบรรทัดฐานเหล่านี้มาเป็นแบบอย่าง...บรรทักฐานของความสำเร็จและพ่ายแพ้ พวกเขาจึงต้องสรรหาคำพูดใหม่อีกครั้งสำหรับคนที่พิเศษผู้ที่ก้ามข้ามความสำเร็จและนี่คือคำตำนานที่พวกเขาคิดได้ 'ความพยายาม' จึงได้ถือกำเนิดขึ้นมา.

มันโครตจะอัจฉริยะ เพื่อให้คนอื่นๆเป็นทาสและเชื่อมั่นภายใต้คำๆเดียวได้ขนาดนี้.

ตอนนี้กลายเป็นว่า ถ้าคุณอ่อนแอดก็เพราะว่าคุณไม่พยายามที่จะเปลี่ยนแปลงมัน เป็นไอ้ขี้แพ้.

‘ฉันแตกต่างจากพวกเขา ฉันได้ใส่ความพยายามทั้งหมดลงไปในขณะที่คนอื่นๆเอาแต่ขี้เกียจเหมือนลาโง่ๆตัวนึงและนั่นก็คือจุดจบของพวกเขา.’

ยุคที่คนๆนึงนั่งเฉยๆและชี้นิ้วไปหาคนที่ทำงานมากกว่า18ชม.ว่า ไอ้โง่ ไอ้ขี้เกียจ และไม่มีความพยายาม ได้อย่างง่ายๆ.

แต่มันก็ผ่านมาอย่างรวดเร็วด้วยความเป็นธรรม เมื่อไม่นานมานี้ได้มีคนมาเปิดเผยศัพท์ใหม่ๆอีกครั้ง พวกเขาได้ตระหนักว่าความประสบความสำเร็จในการสร้างบรรทัดฐานไม่สามารถที่จะอยู่รอดได้ในสังคมที่ตกอกแบบนี้.

และนี่คือศตวรรษที่ 21 ที่กำลังจะก้าวเข้าไปในศตวรรษที่ 22 ที่จะมาถึง

คุณคิดเหมือนกันไม๊ตอนนี้? คุณคิดถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นหรือไม่?

น่าเสียดายที่โลกของเขาไม่เคยเปลี่ยนไปอย่างแท้จริง.

และนั้นคือสาเหตุที่ผมติดอยู่ในสถานะการณ์แบบนี้.

“แก เก็บกวาดเสร็จแล้วก็ออกไปได้.”

“ครับท่าน!”

ผมได้เลือกซื้อของแบบส่งเดชและแพ๊คกระเป๋าเพื่อลงดันเจี้ยน คน5คนในปาร์ตี้ได้กำจัดมอนเตอร์บริเวณรอบๆในขณะที่ผมทำหน้าที่เป็นเพียงเบ๊ที่คอยเก็บของที่ดรอปลงมาตามพื้นเท่านั้น.

พวกนี้เรียกว่า “ท่าน” (ว่ะ!) ลองจินตนาการดูสิว่าพวกที่ใส่เกราะหรูหราและในมือก็มีแต่ดาบที่เรียกได้ว่าอภิมหาแพงพวกเขาเหล่านี้ไม่เสียเวลาแม้แต่จะเก็บของที่ร่วงกับพื้นหลังจากสู้เสร็จ – จะบอกว่าพวกเขากำลังยุ่งจากการต่อสู้ มันไม่ได้มีบ่อยหรอกนะกรณีนั้น พวกเขาทิ้งสั่งของมีค่าเหล่านี้เมื่อพวกเขาสู้เสร็จ แต่ถ้ามีใครสักคนที่จะเอาของเหล่านั้นไปมันก็ต้องเป็นแค่ในกลุ่มของพวกเขาเท่านั้น.

โดยปกติพวกเขาจะต้องคิดว่าผมเป็นหัวขโมย.

“แก้ง”

ผมเก็บใส่ลงไปในกระเป๋าด้านหลังที่น่าจะหนักกว่า 200 กก. และกำลังจะลุกขึ้นยืน ถ้าผมไม่ได้ฝึกลุกนั่งเป็นประจำแล้วหล่ะก็ผมอาจจะไปไหนไม่ได้ด้วยซ้ำ ผมเก็บสิ่งของเหล่านี้และโยนมันเข้ากระเป๋ามาตลอดครึ่งทางนี้.

ผมจะแนะนำอะไรสักอย่าง การฝึกลุกนั่งมันทำให้ร่างกายของเราแข็งแรง.

“แมร่งเอ้ย ไอ้หนูบัดซบนี่ช้าเป็นเต่าเลย มันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเราเขาวาปช้า ห๊ะ!”

“ครับท่าน ผมกำลังไป~”

ผมปิดกระเป๋าอย่างรวดเร็วและเคลื่อนย้ายมันไปในตำแหน่งที่สะดวกสะบายที่สุดก่อนที่จะวิ่งไปด้วยความรวดเร็ว.

---

“ขอบคุณครับท่าน.”

ผมก้มหัวอย่างเคารพมาก หัวหน้าปาร์ตี้นี้อาจจะมีอายุน้อยกว่าผม5ปีในมือของผมได้ยื่นซองออกไปข้างหน้าในนั้นมีอยู่100ดอร์ล่าแม้ว่าเขาจะบอกว่าไม่ต้องการอะไรจากผมเลยก็เถอะ นี่คือเงินครึ่งนึงสำหรับผมที่จะนำไปใช้ในชีวิตประจำต่อเดือน ผมแทบจะไม่สามารถถือมันด้วยความสงบ.

“ถ้าแกทำงานจิปาถะนี้ได้ผมก็ไม่ต้องการเงินจากแกหรอกนะและฉันก็ไม่ได้เรียกร้องอะไรจากแก.”

“ผมขอโทษครับท่าน.”

ผมก้มหัวให้เขาอีกครั้ง ยังไงเขาคนนี้ก็เป็นลูกชายคนสุดท้องของบริษัทรับเหมาที่มีชื่อเสียงแห่งนึง เขาเข้ามาล่าเพื่อความสนุกสนาน โดยใช้เงินของพ่อเขา ไม่ว่าจะเป็นอาวุธ ชุดเกราะ และแม้กระทั่งหนังสือสกิลบางอย่าง ที่ทำให้เขาเป็นนักล่าเลเวล3ได้.

ถ้าคุณเป็นนักล่าเลเวล3แล้วหล่ะก็คุณก็เป็นนักล่าที่ประสบความสำเร็จคิดเป็นร้อยละ5ของประชากรบนโลกนี้ ถ้าให้ผมเดาว่าค่าใช้จ่ายทั้งหมดจนถึงตอนนี้จะมากกว่า2ล้านดอร์ล่าก็ได้ คิดดูเอาว่าเขาได้ใช้จ่ายทั้งหมดนั้นก็เพื่อที่จะเข้าไปใรดันเจี้ยนระดับ2เท่านั้น ดูเหมือนว่ามันจะต้องมีการลงทุนที่ค่อนข้างมาก แต่มันคือเรื่องจริง ไม่สามารถปฎิเสธมันได้เลยว่าวิธีการที่จะหาเงินได้ง่ายๆขนาดนี้คือการฆ่ามอนเตอร์ตัวใหญ่ๆเท่านั้น คนที่มีความรู้เหล่านี้แต่ไม่มีประสบการณ์ก็ไม่สามารถที่จะเข้าใจมันได้อย่างถ่องแท้.

ด้วยเหตุนี้ดันเจี้ยนจึงเปรียบได้กับบ่อเงินบ่อทองและในดันเจี้ยนนั้นก็ต้องการคนที่เชื่อฟังคำสั่งของพวกเขามากที่สุด และทุกคนที่เข้ามาในนี้ได้และเก่งๆมักจะเป็นคนถ่อย--บางทีอาจจะเป็นกันทั้งกิลด์เลยก็ได้ที่และตอนนี้ได้มาถึงวาปนั้นแล้ว.

ใช่ๆผมจะยกตัวอย่างง่ายๆก็คือแฮรรี่พอตเตอร์นั่นแหละ.

เบ๊คนของที่คอยแต่จะทำหน้าที่ตามคำสั่งของไอ้พวกกระจอกที่เรียกตัวเองว่าเป็นนักล่าเพื่อให้พวกเขาล่าได้อย่างไม่ต้องพะว้าพะวงใจในขณะที่เราทำได้เพียงขดของตามคำสั่งของเขาเท่านั้น พวกเขามักจะรังเกียจงานประเภทนี้และผลักภาระมาให้คนอื่น นอกจากนี้เรายังต้องคอยประจบประแจงพวกเขาอีกและยังต้องตื่นตัวตลอดเวลาเมื่อพวกเขากำจัดมอนเตอร์และมีของตกลงมา แต่ผมก็ไม่รำคาญใจในสิ่งที่ผมทำตราบใดที่ผมยังคงได้รับเงินในขณะที่พวกเขาล่ามอนเตอร์อย่างเป็นบ้าเป็นหลังผมก็แค่ยกยอเขาเท่านั้น ถ้าคุณโชคดีคุณอาจจะได้รับเงินมากมายกว่าที่คุณคิดก็ได้.

แน่นอนว่าวันนี้ไม่ใช่วันนั้น 100 ดอร์ล่า เปรียบเสือมใบเบิกทางของผม.

หัวหน้าปาร์ตี้ได้สังเกตุลักษณะของผมและขมวดคิ้ว.

“คุณไม่มีปัญหานะ?”

“ไม่ครับ.”

แป๊ะๆ

“แล้วทำไมทำหน้าแบบนั้น มันทำให้ผมไม่สบายใจ เข้าใจ๊?”

เขาผลักไหล่ของผมก่อนที่จะเริ่มหัวเราะ มันไม่มีอะไรมากที่ผมจะทำก็แค่ต้องไหลตามน้ำเท่านั้น.

---

ในขณะที่ผมเช่าห้องหมายเลข3 ที่เหมือนกับหนังเรื่องนึงเกี่ยวกับห้องปิดตาย ตอนนี้ผมอายุ26ปีแล้ว ผมไม่ได้จบป.ตรี ในสภาวะเสื่อมถอยนั้น ไม่มีทางที่ผมจะหางานที่ส่งตัวเองเรียนจนจบ จากการเป็นเบีที่คอยเปิดวาปให้นี่มันก็ให้เวลาวันๆนึงของผมหมดไป ผมหวังว่าคุณจะไม่ได้มองผมว่าเป็นแค่เด็กเปิดวาปให้เท่านั้นนะ แต่ถ้าคุณจะมีอาชีพเขาไปในดันเจี้ยนแล้วหล่ะก็คุณจะต้องมีสกิลอย่างน้อยระดับสูงๆ.

มันเป็นแค่ในความคิดของผมเท่านั้น มันหายากมากนะที่จะมีคนที่มีความสามารถเปิดวาป ระดับ2ได้ด้วยอายุของผมตอนนี้ ทักษะของผมคือสิ่งสำคัญในการเข้าสำรวจดันเจี้ยน แน่นอนว่าไม่มีใครจะช่วยคุณข้างในนี้ นอกจากคนเปิดวาป.

กริ๊กๆๆๆๆ-

มือถือของผมดังขึ้น ผมเอามันออกมาจากกระเป๋า มันเป็นรุ่นเก่าที่ยังเป็นจอLCDอยู่เลย คนเหล่านั้นส่วนใหญ่จะซื้อสมาทโฟนที่มีจอสัมผัสซะส่วนใหญ่ ผมเพียงต้องการ โทรเข้า-ออกและส่งข้อความเท่านั้น มันเป็นคู่หูที่ดี ซง มินฮาน ที่โทรนเข้ามา เขามีชื่อเสียงมากแม้ว่าเขาจะมีอายุกว่า30ปีมาแล้ว ที่มีความเจนจัดของสนามนี้มาก จากประการณ์ของผมในการเป็นนายหน้ามานาน สิ่งที่คุณจะต้องมีก็คือ นายหน้า ในการติดต่อหาลูกค้า และผมก็เปิดคนที่เปิดวาปที่ไม่สามารถหาลูกค้าได้ แต่เขาทำได้ และตอนนี้เขากำลังโทรหาผมอยู่.

“ใช่ นั่นคือผมเอง ผมผู้สง่างาม ชเว ซังมิน!”

“คุณสามารถเปลี่ยนเสียงต้อนรับนี้ได้มั๊ย?”

“ผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบมันนะ.”

“เออ ผมต้องต้องการหาคนเปิดวาป คุณว่างมั๊ย?”

“แปปนึงนะ ผมกำลังดูตารางแปป.”

“หยุดตลกได้แล้ว ฉันรู้ว่านายไม่ได้ไม่มีเวลาวันนี้.”

“มันก็แค่วันนี้.”

“เยี่ยม คุณอยากจะวอมอัพมั๊ย? มาที่อันซอง3.”

“อันซอง? พื้นที่นั่นมันเปิดแค่ระดับ1นะ.”

“ไม่ต้องเป็นห่วงมากนัก การรับเงินเอาไว้ก็ไม่ได้เลวร้ายมากนัก คราวนี้เป็นลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลเป็นคนจ่ายให้ในการลงครั้งแรก พวกเขาพูดว่าจำเป็นต้องมีคนที่มีสกิลเปิดวาปที่ชำนาญๆ ผมจึงแนะนำคุณให้เขา ย่าห์! รีบๆแกว่งขาแล้วมาที่นี่ได้แล้ว?”

“เท่าไร?”

“ค่าบริการคือ 200 ทิปต่างหาก.”

“อะไรนะ นั้นก็ไม่เลวร้ายมากนัก แต่เข้าแค่ระดับ1หรอ?”

100เป็นค่าบริการระดับ1 และ 200 ก็คือระดับ 2 แต่มีหลายครั้งที่เก็บค่าบริการได้เกิดจากปกติ.

“คุณจะใช้เวลาเท่าไรในการมาที่นี่? ไม่ต้องแต่งตัวให้มันดูดีมากนักหรอกนะ กี่ปีมาแล้วหล่ะที่คุณจะได้เงินที่เกินตัวขนาดนี้?”

“ผมก็แค่ถาม ผมก็สงสัยนะว่ามีบางคนทำหน้าที่เพียงนั่งเฉยๆแล้วก็มีเงินมาหา.”

“ฉันต้องให้แค่ 100 เดียวถึงจะรู้สึกดี?”

“อะไรนะ ไอ้โจรเอ้ย เพียงแค่นั่งเฉยๆก็ได้เงินในขณะที่อีกคนทำงานและเสี่ยงชีวิตได้เพียงแค่สองร้อยเท่านั้น.”

“ถ้าใครมาได้ยินเหมือนกับว่าคุณกำลังระดับอย่างไงอย่างงั้น จะมาไม่มา?”

“ฉันกำลังไป ชั้น3ใช่มั๊ย?”

“ใช่ และต้องมาก่อนบ่าย3โมงด้วยไม่งั้นนี่ก็คืองานสุดท้าย.”

“ครับๆ คุณมินฮาน ที่หล่อเหลา”

ชิ อีกนานไม๊ที่ผมจะนำเขาไปได้ ผมได้แต่หวังแค่สักวัน.

ผมตรวจสอบสิ่งของอย่างรวดเร็ว มันเป็นเวลาบ่าย3ดังนั้นผมยังมีเวลาอีก2ชม.ในการไปหาเขาที่อันซอง ผมรีบไปยังสถานนีที่ใกล้ที่สุด.